Onlangs was ik bij een lezing van Yasmin Verschure. Yasmin heeft de gave om precies datgene te zeggen waar het publiek, al dan niet uitgesproken, vragen over heeft. Een van de opmerkingen die bij mij iets triggerde was:
“pijn voel je, maar je hoeft er niet onder te lijden”.
Lijden is dus een keuze en blijkbaar heb ik er voor gekozen om veel te lijden in dit leven. Maar aangezien het een keuze is kan ik er ook voor kiezen om niet langer te lijden. Deze gedachte zwierf enige dagen door mijn achterhoofd en kwam bij tijd en wijle aan de oppervlakte van mijn bewustzijn.
Contemplatie
Een aantal dagen na bovenvermelde lezing zat ik wat te contempleren op het concept ‘lijden’. Een andere uitspraak van Yasmin viel me te binnen:
“het christendom is doorweven met het idee van lijden”
(of woorden van soortgelijke strekking). Het zondebesef en het idee van lijden zijn mijns inziens inderdaad zaken waarmee het christendom, ten onrechte!, doordrenkt is. Het zorgt er voor dat God, en dus vooral ook zijn vertegenwoordigers in de vorm van de geïnstitutionaliseerde kerk, groot is en de mens klein. Het dunkt me dat hier meer de menselijke hang naar macht aan het woord is dan dat het hier om het Woord Gods gaat. Het is voor de westerse mens, of die nou gelovig of ongelovig is opgevoed, ontzettend moeilijk om dit beeld van de eigen onbeduidendheid los te laten; onze hele samenleving is geïndoctrineerd met dit idee. Kijk maar eens hoe de zelfredzaamheid en de eigen verantwoordelijkheid stelselmatig onderuit worden gehaald door alles en iedereen, hoe afhankelijkheid van kerk en staat worden bewerkstelligd. Het zit als het ware in onze genen. N.B. dit is niet een specifiek christelijk verschijnsel; de andere westerse godsdiensten (jodendom en islam) vertonen precies dezelfde neiging tot onderdrukking en ook in het verre oosten ontkomt men hier niet helemaal aan.
Het kruis en het lijden
Al mijmerend kwam ik bij de relatie tussen ‘het lijden’ en ‘het kruis’: het kruis staat vaak symbool voor lijden. Ik heb, sinds mijn oma enige jaren geleden overleden is, een koperen kruisbeeld (met erop genagelde Jezus) op mijn altaartje liggen. Het kruis heeft óf decennialang bij haar aan de muur gehangen óf het zat op haar doodskist; welk van de twee weet ik niet meer. Ik heb het in ieder geval als aandenken aan haar overlijden gevraagd en gekregen. Tijdens mijn overpeinzingen kwam dit kruisbeeld echter ineens in mijn gedachten op en zag ik heel sterk het verband tussen het kruis en het lijden. Het kruisbeeld van mijn oma werd als het ware mijn persoonlijke symbool voor mijn lijden en het voelde ineens helemaal niet goed meer om dit kruis in mijn kamer te hebben. Even kwam de gedachte boven dat het toch ‘zonde’ was om dit kruis weg te doen, maar ik besefte dat deze gedachte slechts voortkwam uit een behoefte aan ‘vasthouden’ (Ware Spiritualiteit is juist loslaten, loslaten en nog eens loslaten). Ik vroeg me af of ik het kruisbeeld terug zou geven aan mijn ouders of familie, maar ik wilde niemand anders met dit ‘lijden’ opzadelen. Begraven dan maar, maar niet in eigen tuin; ook dat voelde niet goed en verbranden is met metaal wat onpraktisch. Ik besloot om het kruisbeeld in het bos te begraven. Ik vroeg het voor de zekerheid nog even aan wijlen mijn oma. Daarbij versprak ik mij en zei ‘verbranden’ in plaats van ‘begraven’, waarop zij haar astrale hoofd schudde. Toen ik mezelf verbeterde en ‘begraven’ zei, knikte zij met haar hoofd, hetgeen voor mij een duidelijk teken was dat ik het goede deed, ondanks dat dit een voor mij nogal ongebruikelijke zet was.
Om
Ik legde het koperen kruis op een hemelsblauw kussen, reed naar het bos, zocht een passende plek op, hetgeen tussen een drietal bomen bleek te zijn, groef een ondiep kuiltje en legde het kruisbeeld er in. Ik intoneerde drie maal Om, zei een aantal afscheidswoorden waarin ik memoreerde dat ik met dit ritueel mijn lijden aflegde, zong een Hebreeuwse chant (Eheyeheh Asher Eheyeheh,vrij vertaald: “ik ben die ik ben”) en sloot, na het dichtgooien van het kuiltje, af met nogmaals het driemaal intoneren van de Om-klank. Zo kwamen mooi een aantal van de wereldgodsdiensten bij elkaar.
Het verleden afleggen
Ik besefte tevens dat ik met deze ceremonie niet alleen het lijden uit dit leven aflegde, maar dat ik hiermee tevens dit specifieke stuk uit vele voorgaande levens afsloot (ik heb in heel wat levens met, met name, de katholieke kerk te maken gehad en lang niet altijd op een prettige manier). Na deze ceremonie waarin ik het lijden voor mezelf heb losgekoppeld van het symbool van het kruis, kunnen de andere kanten van het kruis naar boven komen, want het kruis is een zeer krachtig symbool dat zeker niet alleen een negatieve betekenis heeft. Ik voel dan ook niet de behoefte om de rozenkransen die ik aan mijn altaartje heb hangen weg te doen. Het is goed zo!
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe blogs?
Klik dan op onderstaande link (daarmee geef je toestemming dat deze gegevens worden opgeslagen).
[activecampaign form=1]
Publicaties
Dit artikel is eerder gepubliceerd in een vakblad of e-zine. De categorie ‘publicaties in vakbladen en e-zines’ vormt een historisch archief en is ook zo bedoeld. De inhoud weerspiegelt waar ik toen stond (zie blad en datum bovenaan het artikel) en het hoeft niet noodzakelijk mijn huidige visie te weerspiegelen. Ik ben sindsdien immers ook weer een stuk verder in mijn ontwikkeling.
0 Reacties