Ik nam waar dat vertrouwen (in deze vorm) een zwart-wit keuze is: of je vertrouwt volledig of je vertrouwt niet. Je kunt niet half of 80% vertrouwen, want dan blijf je in feite wantrouwen. VOLLEDIG vertrouwen kan echter dood eng zijn. Alle afweermechanismen en overlevingsstrategieën die we hebben opgebouwd komen in feite voor uit wantrouwen; het zijn kunstmatige beveiligingen tegen een wereld waarin dus gevaar verondersteld wordt. Deze ‘muurtjes’ zijn er om een heel goede reden: ooit, toen je op weg was naar de aarde, was je nog vogelvrij en ongelimiteerd naar alle kanten, maar ergens tijdens deze afdaling ben je ergens heel erg van geschrokken en je bent in de verkramping of bevriezing geschoten. Dat kan voor de geboorte gebeurd zijn of in de eerste jaren daarna; vaak zijn er daarna nog de nodige bevestigingen gekomen van het oorspronkelijke trauma, waardoor het nog vaster kwam te zitten. In feite ben je daar vanuit de Eenheid in de afgescheidenheid (ego) gevallen.
De afscheiding, het muurtje, is dus omgeven met angst, want als je het pantser los laat dan wordt je weer geconfronteerd met de onveiligheid en angst die je ooit ervaren hebt toen je in je ego schoot. Om die reden kan het dus doodeng zijn om weer volledig te vertrouwen op datgene wat in het verleden schijnbaar niet te vertrouwen was, ongeacht of dat nou je fysieke lichaam, de mensen of de aarde is. Ik ken onveiligheid maar al te goed uit mijn eigen leven en het is een terugkerend issue. Terwijl ik zo met deze vrouw aan het mee leven was en de angst en het ‘alles of niets’ voelde besloot ik zelf maar in het diepe te springen en in het volledig vertrouwen te gaan. Onvoorwaardelijke overgave. En ik voelde inderdaad de angst door me heen gieren om VOLLEDIG te vertrouwen … en tegelijkertijd was het enorm bevrijdend.’Ik heb mezelf in de armen van het leven gegooid’, zo ervoer ik het. Het is of vasthouden aan het ego met z’n angsten of in het diepe springen vanuit volledig vertrouwen; er is geen tussenweg.
Je kunt een tijdlang ‘spelen’ met het opbouwen van het benodigde vertrouwen, maar er komt een moment dat je op de 5-meter plank staat en naar beneden kijkt en ziet dat het er van bovenaf toch wel een stuk hoger uit ziet dan van beneden-af en dat je voor de keuze staat: ‘doet ie het of doet ie het niet?, ‘spring ik of spring ik niet?’ Tijdens de Journey Intensive in oktober was er een deelneemster dat beschreef dat ze voor een zwart gat stond en ik vroeg haar: ‘durf je te springen?’ En ze sprong … en schoot meteen in de Bron. Ik vond dat zo geweldig om mee te mogen maken; iemand doe nog nooit een Journey gedaan heeft en meteen al voor het meest spannende moment staat tijdens haar allereerste Journey … en in het zwarte gat springt. Geweldig!
Anyway, er is dus geen middenweg: of je vertrouwt VOLLEDIG of je vertrouwt niet. Dit is de gehele spiritualiteit in een notendop. Het is het verschil tussen Ziel/Bron of ego (het idee een afgescheiden-ik te zijn). Het gaf me het beeld van delta-vliegen, waarbij je onder een driehoekig zeiltje van een berg af spring … vertrouwen! Nu snap ik ook waarom vorig jaar dat idee in me op kwam om te gaan delta-vliegen (ik, die niks durft, die niet durft te vliegen of die zelfs maar in het reuzenrad durft): het heeft met volledig vertrouwen oftewel volledige overgave te maken. Blijkbaar is dat dichter bij aan het komen.
Wie springt er mee in VOLLEDIG vertrouwen?
Wie durft zich VOLLEDIG over te geven aan het leven?
Hmmm, dit zou prima het Dedicated Living programma passen! 
Herkenbaar?
Herken je je in deze blog? Inspireert het je? Of wat doet het met je?
Laat het me weten in een reactie hieronder!
Meer blogs en artikelen ontvangen?
[activecampaign form=1]
(Door op deze knop te drukken geef ik toestemming om mijn contactgegevens op te slaan)
0 Reacties