Verslaving aan de pijn

Tijdens een satsang zei Brandon Bays eens, als reactie op een vraag, dat je een krachtig gebed kunt doen om de verslaving aan het ego, oftewel de verslaving aan de pijn, los te laten. Destijds begreep ik dat verstandelijk, maar dat is iets anders dan het ook daadwerkelijk ervaren. Nu begint de reikwijdte ervan bij me te dagen.

Ik heb al heel wat therapie en spirituele beoefening gedaan. De laatste paar jaar heeft the Journey daarin een hoofdrol vertolkt. Afgelopen jaar heb ik de Journey practitioner program gedaan. Een onderdeel daarvan was de No Ego retreat. De No Ego Journeys gaan helemaal terug naar het ontstaan van het afgescheiden ik. Bijzonder heftig en ook fascinerend mooi en ongelooflijk krachtig.

Sindsdien doe ik vaker No Ego Journeys. Recentelijk deed ik er weer een en terwijl ik in mijn woede ging zitten kwam ik op een punt dat ik besefte:

‘dit is waar ik het ooit opgegeven heb‘.

Dat is vervolgens mijn overlevingsmechanisme geworden om bij teveel en te lange boosheid mijn energie weg te laten stromen, om op te geven. Ik voelde ook dat achter dat punt de vrijheid lag. Ik besefte ook dat ik de energie het werk moest laten doen, omdat mijn ego niets anders kent dan het aangeleerde patroon herhalen. Ik bleef de woede toe laten zonder in te grijpen. Tot mijn verbazing trok op ‘het punt’ iets zich terug en er ontstond een open kanaal waarin alles kon stromen en er geen identiteit/ego meer was. Dat terugtrekken op dat punt, waardoor de opening kon ontstaan, was niet een beslissing van mijn ego-wil; het was alsof iets in mij die keuze maakte en het voelde ook als overgave (wat me ontroerde). Iets in mij heeft op dat moment een keuze gemaakt om niet langer dit patroon te blijven herhalen.

Maar het gaat dieper: iets in mij heeft op dat moment besloten om de verslaving aan de pijn, aan de steeds maar terugkerende thema’s los te laten. Het is als het ingrijpen van Divine Grace, iets dat aan mijn ik voorbij gaat. Nu, een paar dagen later, besef ik dat het ego zichzelf in stand houdt en dat het inderdaad een soort verslaving is (ego = pijn). Dat is dus los te laten door er voor te kiezen. Maar zoals ik het ervaren heb is het niet ‘ik’ die dat besloten heeft (het ‘ik’ kan immers niet besluiten om op te houden met bestaan), maar iets in mij dat voorbij gaat aan het ‘ik’. Ben ik daarmee al mijn zichzelf herhalende patronen kwijt? Nee, maar er is wel iets fundamenteel veranderd in mijn beleving. Ik heb nu een keuze om in de herhaling te schieten of om dat niet te doen. Ik kan er voor kiezen om de oude pijn los te laten, puur en alleen omdat ik het wil, omdat ik er klaar mee ben; niet rationeel, want mensen die zeggen dat ze ergens klaar mee zijn zijn dat meestal juist niet, maar vanuit een diepere Wil. Dat is waar de verslaving aan het ego eindigt.

Osho heeft ooit eens gezegd dat je gedrag net zo lang blijft vertonen, totdat je het helemaal spuugzat bent en dat dan pas het moment daar is om het gedrag los te laten. Dit is inderdaad hoe ik het ervaar en ook wat ik in de praktijk zie gebeuren. Je hebt een patroon uit te leven, totdat het zijn aantrekkingskracht op jou verliest. En uiteindelijk geldt dat dus ook voor de verslaving aan het afgescheiden ik. Wanneer het moment is dat je er klaar voor bent om die verslaving los te laten, bepaal je slechts gedeeltelijk zelf; je Hogere Zelf weet wanneer jij er klaar voor bent en dat kun je niet forceren.